Chapter Four
In Lodeizen's poetry nothing really "happens". Time becomes a measurement of life and death death, of day and night, beginning and end. Past and future become interrelated, and life and death, beginning and end become interwoven, opaque, difficult to distinguish from each other. Lodeizen's autobiographic poetry is not a frame-by-frame record of events and happenings, but an accumulation of entrances and exits in time and space of the two lands that border the river which "runs as a supreme understanding" through his poems. There are few real life figures in his poetry, friends and lovers have little substance and are not much more than vehicles for the author's symbolism.
o! en de gracieuze handbeweging
hoe hij haar aanraakte en goud
rond haar lichaam spon, totdat
totdat de avond helder was als een net.
langzaam ging hij door de steden
nadenkend zat hij in restaurants
vrolijk liep hij door zijn slaapkamer
rustig verdronk hij in zijn bad. |
oh! and the gracious hand movement
how he touched her and spun gold
round her body, till,
till the night was clear as a net.
slowly he walked through the cities
thoughtfully he sat in restaurants
joyfully he walked through his bedroom
quietly he drowned in his bath. |
In this interplay between dream and reality, the city, all cities, play an important role:
zo staat morgen na morgen de stad
bleek in de mist als een meisje na
bruidsnacht en in de straten het doolhof
van het hart dat lopend and murmelend
op en neer in de huizen stroomt. |
so the city stands morning after morning
pale in the fog like a girl after
wedding night and in the streets the maze
of the heart that, walking and murmuring,
runs up and down in the houses |
verdronken in
steden van ongewillige pijn
waar als een droom verlichte
wagens zweven bijna
bijna totaal gezonken |
drowned in
cities of unwilling pain
where as in a dream
lit carriages float almost
almost totally sunk |
- deze stad (...) was
lang voordat ze fossiel werd eens
levend (...) |
- this city (...) was
long before she became a fossil once
living (...) |
... alle steden zijn hetzelfde, ieder land
heeft zijn den Haag en zijn hoerenhuizen. |
... all cities are the same, every country
has its the Hague and its whore houses. |
... de stad de ondoorzichtbare .. |
... the city the impenetrable one ... |
The poem De avond in Central Park New York (The Evening in Central Park, New York) draws many of the dream/reality metaphors together. Internal and external experiences are entangled. The structure of the city, it's living and nonliving parts become the symbols of the author's alienation from his environment and his acceptance of life as ordained by fate. The city, designed to protect its inhabitants against exposure to the environment, does not shelter the poet.
... als een ballon bibberend stijg ik
-ten hemel in cirkels van
krom geluk...
... de wind blaast
nog steeds van de kust; het is laat
en angst kruipt als een nachtvlinder tegen
de ruit wapperend met haar vleugels
een zwarte wind blaast de kaars uit-.
daar sta ik nu als de verheven
mist van van wereldstad, glimlachend
over de top der daken, een halfbegrepen
grap en intussen huilen de parken
en de bomen die zonder geluk zijn.
Zo wacht ik en tel
de dagen niet meer die glijden
tussen mijn vingers zonder verbazing
zo nu en dan luister ik en dan
hoor ik hoe alles doorgaat,
iedereen heeft een slecht geweten
hier; auto's rijden zenuwachtig
langs laantjes die geen spier
durven vertrekken en de laatste
mensen lachen. o, het is verschrikkelijk. uitgeput als na veel zwaardere
liefkozingen en omhelzingen lig
ik op mijn bed en zie
de stad als een ademhalend dier
lichtgeven en donker zijn. |
... as a balloon shivering I rise
skyward in circles of
- crooked happiness...,
the wind still
blows inland; it is late
and fear crawls like a moth on
the window fluttering its wings
a black wind blows the candle out -.
there I stand like the lofty
fog of a metropolis, smiling
over the rooftops, a half understood
joke and meanwhile the parks are crying
and trees without happiness.
So I wait and no longer
count the days which slip
through my fingers without surprise
now and then I listen and
I hear how everything goes on.
everybody has a bad conscience
here; cars drive nervously
past lanes which don't dare
to move a muscle and the last
people laugh. oh, it is awful. exhausted as after much heavier
caresses and embraces I lie
on my bed and see
the city as an air-breathing animal
luminescent and dark. |
|
